Yeni yaşıma adım attığım bu günlerde ister istemez geçmişin izlerini takip ettim. Hayatın içinde yol alırken ne çok şey yaşanıyor, ne çok şey geride kalıyor… Peki ben neler yaptım? Kimlerle birlikte üretmenin heyecanını yaşadım? Ülkem için, toplumum için hangi taşın altına elimi koydum? Yaş günlerinin getirdiği o içe dönük sessizlikte bu sorular birer birer zihnime konuk oldu.

İnsan yaş aldıkça, zamanın hızla geçtiğini fark etmekle kalmıyor; aynı zamanda değer yaratmanın, bir anlam bırakmanın ne kadar kıymetli olduğunu da daha derinden hissediyor. Ülkesine, vatanına, geleceğe dair bir katkı sunmak; yalnızca bir görev değil, aynı zamanda bir gönül işi. Çünkü gerçekten “var olmak” demek, yalnızca kendin için değil; çevren, toplumun, memleketin için de üretmekten geçiyor.

Bu özel günümde ailemin hazırladığı samimi sürprizler, dostlarımın içten mesajları kalbime dokundu. Her bir kelime, her bir tebessüm bana “iyi ki” dedirtti. İyi ki varlar, iyi ki hayatıma dokunmuşlar… Doğum günleri bana hep bir yenilenmeyi, bir arınmayı çağrıştırır. Takvimdeki bir sayfa daha çevrilir, evet; ama asıl dönüşüm, insanın içinde olur. Bir yıl daha yaş alırken, ruhen yeniden doğmak gibi…

Bu yıl için kendime yeni hedefler koydum. Kimisi büyük hayallerin bir parçası, kimisi küçük ama derin anlamlar taşıyan adımlar… Ancak hepsinin temelinde tek bir duygunun varlığını hissediyorum: bitmeyen bir umut. Geleceğin kendiliğinden güzel olacağına inandığım için değil; o güzelliği hep birlikte inşa edebileceğimize inandığım için umutluyum. Çünkü biliyorum ki; düşünen, üreten, paylaşan insanlar oldukça, bu ülkenin de, bu dünyanın da umudu hiç tükenmez.

Yeni yaşım, bana sadece geçen yılları değil, kalan sorumlulukları da hatırlatıyor. Her yeni yaş, yeni bir söz gibidir insanın kendine verdiği… Ve ben bu sözü bir kez daha yineliyorum: Daha çok çalışacak, daha çok üretecek, daha çok umut edeceğim.